De profeten maken zich niet schuldig aan welke vorm van tekortkoming dan ook, op het gebied van geloof. Zij zijn namelijk als voorbeeld voor de mensen aangesteld. Zij zijn degenen die als eerste gehoor geven aan de Voorschriften van hun Heer. Niemand van hun heeft zich schuldig gemaakt aan ongeloof, en niemand van hun heeft bewust iets verkeerds gedaan.

Het komt wel eens voor dat een profeet iets doet waarop hij later door zijn Heer wordt aangesproken. Bij dit soort gevallen gaat het om het nemen van een stelling in een bepaalde kwestie die later door Allah als niet de meest optimale wordt bestempeld. Een voorbeeld daarvan is het moment dat de profeet (vrede zij met hem) moest kiezen tussen de stamleiders van Qoeraysh en de blinde man ‘Abdoellaah ibnoe oemmie Maktoem. Hij koos ervoor om zijn aandacht op de stamleiders te richten in de hoop dat zij de Islam zouden omarmen, maar Allah liet weten dat de keuze moest uitgaan naar de blinde man.

De profeten maken zich ook nooit schuldig aan leugens, want als zij dit zouden doen dan zou dit natuurlijk direct invloed hebben op hun verkondiging. Hoe kunnen de woorden van iemand aangenomen worden als hij eerder betrapt is op leugens? Zelfs in de meest complexe en gevaarlijke situaties waagt een profeet zich niet aan leugens. Ze blijven hun Boodschap altijd trouw.

Zij worden ook gekenmerkt door betrouwbaarheid. De Boodschap is bij hun in veilige handen. Ze hebben dan ook alles tot in de puntjes perfect overgebracht en uitgelegd. Zij zouden nooit iets van de Woorden van hun Heer achterhouden.

Ondanks hun status was niets menselijks deze profeten vreemd. Ook zij aten, dronken, huwden, sliepen, vergaten en stierven. Deze zaken kunnen in hun geval niet als een tekortkoming worden gezien. Het hoort eenmaal bij hun mens zijn. En dit stond hun dan ook niet in de weg om hun Boodschap naar behoren aan hun volgelingen door te geven.

Samenvatting van de les van Aboe Ismail

(uit het boek ^‘Aqiedat us-Saffaariniyyah)