De meerderheid van de Madzaahib die floreerden tijdens de vroegere perioden, verdwenen en slechts vier bleven bestaan. De Madzaahib bereikten hun uiteindelijke vorm van systematisatie en organisatie. Idjtihaad buiten de structuur van de Madz-hab stopte en Idjtihaad Madz-habi kwam er voor in de plaats. Vergelijkende Fiqh ontstond, maar werd hoofdzakelijk gebruikt om sekte-ideeën te bevorderen.

Dit vond plaats in de periode tussen het jaar 950 n.C. en de plundering van Bagdad (door de Mongolen in 1258 n.C.) en het staat voor het verval van de Abbasiden dynastie tot hun uiteindelijke ondergang.

Alle vormen van Idjtihaad werden genegeerd en het blindelings volgen (Taqlied) van één van de vier Madzaahib werd verplicht gemaakt voor alle moslims. De vier Madzaahib werden volledig onverenigbaar en de moslim-Oemmah werd in feite in vier religieuze sekten verdeeld.

Wetenschappelijke activiteit werd beperkt tot het schrijven van commentaren op vorige werken en het promoten van de positie van de persoonlijke Madz-hab van de schrijver, zoals in de vorige periode. Er werden door bepaalde hervormers prijzenswaardige pogingen ondernomen om de originele en dynamische aard van Fiqh te doen herleven, maar hun pogingen bleken niet voldoende te zijn om het Madz-hab fanatisme, dat zo diep ingeworteld was, met wortel en al uit te trekken.

Pogingen tot het codificeren van de Islamitische wetgeving werden ondernomen, maar de resultaten leden aan de sektarische meningen, en met de opkomst van het Europese kolonialisme werden zij vervangen door de Europese wetboeken.